Sztuka szoku: Felix Nussbaum – Autoportret z paszportem i gwiazdą.

Felix przyszedł na świat jako kolejny syn handlowca, malarza-amatora oraz miłośnika teatru Philippa Nussbauma i jego żony Racheli van Dijk. Od 1922 roku kształcił się w szkołach artystycznych:

1. hamburskiej Szkole Rzemiosła Artystycznego (Hamburger Kunstgewerbeschule),

2. berlińskiej szkole Lewina-Funke,

3. Zjednoczonych Państwowych Szkołach Sztuki Czystej i Stosowanej (Vereinigte Staatsschulen für freie und angewandte Kunst) w Berlinie.

Podczas pobytu w stolicy kraju poznał również swoja przyszłą małżonkę – malarkę żydowskiego pochodzenia Felkę Platek. W 1927 roku odbyła się w Berlinie pierwsza wystawa całkowicie poświęcona pracom tego utalentowanego artysty. W tym okresie inspirował się dziełami van Gogha oraz Henriego Rousseau.

W 1931 roku rozgłos przyniosła mu praca Szalony Plac Paryski. Dzieło które miało stać się signum temporis.

Na płótnie młodzi artyści, na placu paryskim w Berlinie, rzucają na stos obrazy w złoconych ramach, a profesorowie Akademii w czarnych surdutach odwracają wzrok.

Rok później pracownia Nussbauma i niemal cały jego dorobek spłonęły.

Po dojściu nazistów do władzy wyemigrował najpierw do Włoch, potem Francji, a w 1937 roku do Belgii. Po zdobyciu kraju przez Niemców, władze belgijskie wydały go, a Nussbaum trafił do obozu dla internowanych na południu Francji, z którego udało mu się uciec i wrócić do Brukseli. Tam ukrywał się wraz z żoną u przyjaciela rzeźbiarza Dolfa Ledela, jednak w wyniku donosu zostali oboje ponownie złapani i po krótkim pobycie w obozie w Melechen trafili ostatecznie do Oświęcimia wraz z ostatnim transportem jaki tam dotarł, gdzie zginęli 2 sierpnia 1944 roku. W czasie swojego przymusowego ukrywania się w Belgii Nussbaum namalował około 100 obrazów ukazujących życie i beznadziejność losu więźniów. Większość z nich ocalało i dzisiaj stanowi przerażające świadectwo zbrodni. 

Rzecznik Centrum Kultury w Oświęcimiu Adam Kuta podsumował twórczość Nussbauma w ten sposób: Po Nussbaumie pozostało 160 obrazów, będących głosem na temat świata, w którym przyszło mu żyć i umierać. Jego twórczość to zapis lęku, cierpienia, wyniszczania, samotności, rozdarcia, życia i jego braku, tragedii.