Pożeracz światów recenzuje: Mężczyzna w białych butach

Wstrząsająca historia o potworze, który miał sumienie. Smutna, prawdziwa historia, która wciąga jak najlepsze kryminały.

Wobec niedawnych kontrowersji wokół wyjścia na wolność Trynkiewicza, oczywistej zasadności kary śmierci dla morderców, kosztów utrzymania więźniów i późniejszego dozoru realizowanego bardzo doraźnie sprawa Dusiciela jest bardzo aktualna.

Mężczyzna w mundurowej czapce, który gwałci i morduje chłopców – jego psychika i dzieje muszą być ściśle powiązane, a próby ujęcia niemal automatycznie podnoszą ciśnienie i przykuwają uwagę.

Autorzy perfekcyjnie spletli reportaż przedstawiający chronologię wydarzeń, policyjne dochodzenie i wspomnienia oficera prowadzącego sprawę. W trakcie lektury można płynnie przejść od prób identyfikacji mordercy do jego działań i przeżyć, od bezpośredniego ujęcia do jego zeznań i wstrząsającego obrazu wykolejenia. Szczególnie szokująca jest dwoistość antybohatera – z jednej strony coś go pcha do ohydnych czynów, potrafi później opowiadać o nich głosem wypranym z emocji, z drugiej – miewa przebłyski sumienia, świadomości potworności czynów, załamania podczas przesłuchania.

Bardzo dynamiczne tempo akcji sprawia, że porównania do programu 997 Fajbusiewicza są jak najbardziej na miejscu (zresztą pojawia się on również w książce). Nawet same zakończenia rozdziałów czy ich części, przerwania fabuły w odpowiednich miejscach sprawiają, że odczuwamy niejaką telewizyjność podczas lektury – ale nie jest to z pewnością sucha lektura scenariusza. Poza emocjami wokół działań policji wnikamy też w psychikę potwora, którym stał się człowiek, który w innych okolicznościach mógłby być normalnym członkiem społeczeństwa.
Nieprzypadkowo sięgnąłem po tę książkę zaraz po horrorach – i niezawodnie udowodniła, że największa groza kryje się w człowieku.

Pozycja obowiązkowa zarówno dla miłośników kryminałów, jak i badaczy ludzkiej psychiki.