Pierwsza odsłona Przeglądu w nowym roku, w związku z tym życzę wam dużo dobrej literatury do przeczytania, wspaniałych światów do odkrycia i wielu emocji do przeżycia. A w tym przeglądzie, polscy klasycy s-fi i fantasy, wojna w Italii, świat według Irwinga i kolejny short z Malazjańskiej księgi Poległych.
„Dokąd jedzie ten tramwaj?„, Janusz A. Zajdel
Warszawa 1988, wyd. 1
Wydawnictwo Książka i Wiedza, Biblioteka Fantastyki
OPIS:
Zbiór uprzednio publikowanych opowiadań fantastyczno-naukowych autorstwa Janusza A. Zajdla, wydany przez wydawnictwo Książka i Wiedza w 1988 r. w serii „Biblioteka Fantastyki”.
OCENA:
Przekrojowy zbiór opowiadań jednego z trzech największych (obok Lema i Snerga) polskich pisarzy sci-fi. Jego „Paradyzja” i „Limes Inferior” na stałe wpisały się do kanonu literatury tego gatunku. Temat 16 opowiadań zawartych w zbiorze jest różny, od czysto fantastycznych dywagacji na temat hipotetycznych aspektów lotów międzygwiezdnych, poprzez inwazje obcych, na przyszłości ludzkości kończąc. Jako prekursor i główny orędownik fantastyki socjologiczne Zajdel zderza ludzi, potencjalnego każdego z nas, z wydarzeniami bez wyjścia, bez możliwości wybrania odpowiedniej, tylko dobrej drogi i jak to u niego właśnie „normalni” bohaterowie stają na przeciw nieuchronnego zbiegu okoliczności. Wybór ciekawy, choć bez rewelacji, bowiem Zajdel najlepiej sprawdza się przy dłuższych formach.
6/10
„Wiedźmin. Miecz Przeznaczenia„, Andrzej Sapkowski
Warszawa 2011,
Wydawnictwo SuperNOWA
OPIS:
Andrzej Sapkowski jest pisarzem formatu Tolkiena, choć odeń różnym, bo zdecydowanie bliższym współczesności i obdarzony gorętszym słowiańskim temperamentem. Czytając Sapkowskiego jesteśmy zarazem gdzieś w świecie Tolkiena, na seansie u przeinaczonego Disneya, w średniowieczu, u Sienkiewiczowskiego Zagłoby, na seminarium ekonomicznym, w krainie ponurych pogańskich obrzędów, w przemalowanej na baśniową scenerii z czarnego kryminału.
OCENA:
Drugi tom opowiadań AS-a poświęconych wiedźminowi Geraltowi z Rivii, to literacki fenomen lat 90. Opowiadania, względem pierwszego tomu, są bardziej rozbudowane, wręcz rozdmuchane, autor wyraźnie robi przygotowania pod swój epicki pięcioksiąg. Opowieści, jak zresztą całą prozę Sapkowskiego, czyta się dobrze. Nie zabrakło oczywiście, krwistych postaci, wartkiej akcji, słownej szermierki, nawiązań do współczesnej kultury i ciekawego swojskiego świata, ale to i tak już wszyscy wiedzą. Moim zdaniem lepsza była pierwsza część, choć i tak ta na głowę bije większość obecnie dostępnej na rynku fantasy.
8/10
„Piekło Italii„, James Holland
Warszawa 2008, przeł. Rudolf Szymański
Wydawnictwo Amber, wyd. 1
OPIS:
Półwysep Apeniński stał się w końcowej fazie światowego konfliktu areną zaciętych działań wojennych. Wojska alianckie, w których skład wchodził również polski 2. Korpus, posuwały się na północ w trudnym górzystym terenie, napotykając zawziętą obronę niemiecką. Przełamanie potężnych umocnień: Linii Gustawa i Linii Gotów, kosztowało życie setek tysięcy żołnierzy. Monte Cassino zdobyto dopiero podczas czwartego natarcia – dzięki Polakom.
Poza linią frontu toczyła się inna walka: brutalna wojna partyzancka i krwawa wojna domowa. Wśród ruin i chaosu głodujący i pozbawieni dachu niewinni cywile prowadzili swoją własną wojnę: o przetrwanie.
James Holland przedstawia wydarzenia z perspektywy wszystkich walczących stron i z różnych punktów widzenia. Politycy: Hitler, Churchill, Mussolini; dowódcy: Kesselring, Alexander, Clark, generał Władysław Anders; a przede wszystkim zwykli żołnierze alianccy i niemieccy, partyzanci, mieszkańcy miast i wsi – ich decyzje, ich przeżycia, ich słabości i ich bohaterstwo są tematem tej książki, która nadaje ludzki wymiar relacji o ostatnich miesiącach wojny we Włoszech.
OCENA:
Świetna pod względem faktograficznym i merytorycznym książka opisująca szczegółowo ostatni rok walk na półwyspie apenińskim podczas II Wojny Światowej. Choć autorowi zdarzyła się parę rażących bugów, to ogólne wrażenie po przeczytaniu jest rewelacyjne. Autor nie stara się stanąć po którejś ze stron, pokazuje piekło wojny tym czym jest naprawdę, dzięki tytanicznej pracy, odtwarza niezwykle szczegółowo wiele aspektów związanych z walkami, potyczkami partyzanckimi, czy losami ludności cywilnej.
7+/10
„Świat według Garpa„, John Irwing
Warszawa , przeł. Zofia Uhrynowska- Hanasz
Wydawnictwo Prószyński i S-ka, wyd. 1
OPIS:
Opisując z pozoru nieprawdopodobne perypetie swoich niezapomnianych bohaterów, John Irving piętrzy i ujmuje w karykaturalnym skrócie problemy, lęki i zagrożenia obecne we współczesnym świecie. Z wyrozumiałością, choć w krzywym zwierciadle, ukazuje nasze własne, przeważnie żałosne próby zapanowania nad żywiołem, który nas przerasta: życiem.
OCENA:
Niesamowita, przepojona erotyzmem książka amerykańskiego prozaika, to zgoła niemal niemożliwa historia, życia wyimaginowanego pisarza S.T. Garpa, jego matki, reszty rodziny oraz znajomych. Autor w tej przypominającej przesadzone telenowele opowieści przedstawia skompilowany świat lęków, zabawnych i nieprawdopodobnych sytuacji, dramatycznych zdarzeń, przeplatanych fragmentami fikcyjnych opowieści autorstwa Garpa. Niezwykle mądra i pouczająca książka, o tym, że życia nie wolno brać na poważnie, a my sami jesteśmy niczym wobec pieśni życia.
8/10
„Męty końca śmiechu„, Steven Erikson
Warszawa 2008, przeł. Michał Jakuszewski
Wydawnictwo MAG, wyd. 1
OPIS:
Po radosnym postoju w mieście Smętna Lalunia nieustraszeni czarodzieje Bauchelain i Korbal Broach – a wraz z nimi ich świeżo wynajęty lokaj Emancipor Reese – wyruszają na szerokie morza na solidnym statku Słoneczny Lok.
Niestety, okazuje się, że statek przewozi ładunki niedostrzegalne dla szczurzych oczek załogi, a po dotarciu na przeklęty szlak morski znany jako Koniec Śmiechu – czerwoną drogę, w której płynie krew pradawnego boga – okropne monstra budzą się ku powściągliwemu przerażeniu wszystkich.
Powiadają, że liczy się nie cel, lecz sama podróż. To bardzo szlachetna opinia. Tak jest, liczy się podróż, zwłaszcza gdy towarzyszą jej groza, morderstwa, pech i przelew krwi. Dla Bauchelaina, Korbala Broacha i Emancipora Reese’a jest to rzecz jasna tylko kolejna noc na szerokich morzach podczas ich podróży bez końca – a to z pewnością się liczy.
OCENA:
Jednowątkowa trzecia już opowieść o trójce niesamowitych bohaterów z uniwersum Malazańskiej Księgi Umarłych. Widać wyraźnie że Erikson w tych króciutkich formach bawi się doskonale, są one zabawne, akcja pędzi na złamanie karku, a trup ściele się gęsto. I czegóż chcieć więcej. Przeczytanie tego zajmuje pół godziny więc, do pociągu ok.
5/10
