Cheng I Sao, nazywana także Ching Yih Saou, bądź Zheng Yisao, była urodzoną najprawdopodobniej w okolicach 1775 roku chińską królową braci pirackiej. O jej losach, sprzed zbratania się z piratami, wiadomo niewiele. Źródła potwierdzają, jakoby pracowała jako prostytutka w jednym z licznych domów publicznych w portowej części Kantonu, miasta w południowych Chinach.
W 1801 roku jeden z dowódców floty pirackiej, Cheng I, porwał ją i poślubił. Dysponował on ogromnymi siłami, jego Flota Czerwonej Bandery liczyła 200 dużych statków i od dwudziestu do czterdziestu tysięcy ludzi. Znany z okrucieństwa Cheng dowodził tak wieloma jednostkami, że zdominował, niemal całkowicie wypierając Cesarską Marynarkę Chin, rejon kantońskiego wybrzeża. Piratowi nie straszna była nawet najpotężniejsza z flot. Brytyjskie fregaty nie raz musiały uchodzić przed przewagą liczebną piratów chińskiego wybrzeża. Cheng I rządził swoimi ludźmi, żelazna ręką nie znając litości, a oni bali się go niczym ognia. Jeszcze gorszą renomę miał on u swoich wrogów, liczne przykłady okrucieństwa wobec jeńców, szczególnie swoich krajan, przysporzyły mu opinię bezwzględnego i okrutnego pirata, który nie cofał się przed niczym i nikim. Szczęście morskiego rozbójnika zakończyło się wraz z 1807 rokiem, kiedy to fale tajfunu zmiotły go z pokłady flagowej dżonki. Miejsce po nim zajęła jego żona, Cheng I Sao, której imię w tłumaczeniu brzmiało Wdowa po Chengu.
Dziwić może fakt objęcia stanowiska dowódcy tak wielkiej floty przez kobietę, ale trzeba pamiętać iż w Chinach kobiety często miały wysoką pozycję, szczególnie w społecznościach połączonych silnymi więzami. Należy również pamiętać że w mentalności Chińczyków nie było zarysowanego ścisłego podziału na typowo męskie lub kobiece zajęcia. Chińscy piraci mieszkali razem z rodzinami na statkach zwanych dżonkami. Były to charakterystyczne dla chińskiej floty okręty. Wielkie dżonki liczyły sobie około 25 metrów długości i 6 szerokości, były tez z reguły trzymasztowe. Chińskie kobiety wraz z mężami wypływały na połowy i w celach łupieżczych. Wiele z nich dzięki swojej odwadze i często okrucieństwu, w niczym nieustępującemu mężczyznom, awansowało na dowódców flot pirackich, jednak nigdy na taka skalę jak Cheng I Sao. Wcześniej jednak musiała ona zabezpieczyć swoja pozycję, jako kapitana ogromnej przecież floty pełnej żądnych krwi morderców. Wykazując się niemałą inteligencją i znajomością pirackiego rzemiosła mianowała na swojego przybocznego Changa Pao, dwudziestojednoletniego kapitana, który miał po Chengu największe wpływy wśród pirackiej braci. Szybko stała się także jego kochanką, a kilka lat później żoną.
Wśród swoich ludzi wprowadziła żelazną dyscyplinę i opracowany wspólnie z kochankiem regulamin, obfitujący w najbardziej wymyślne kary nawet za błahe przewinienia. Za nieposłuszeństwo rozkazom dowódców floty, rabowanie miast, które regularnie płaciły trybut piratom, oraz gwałcenie pojmanych kobiet groziła kara śmierci, za próbę ucieczki karano ucięciem ucha, kobiety które dopuściły się gwałtu wrzucano z obciążonymi i związanymi nogami do morza.
Cheng I Sao, oprócz porywczej natury, dysponowała rzadką cechą u piratów. Mianowicie dysponowała prawdziwą żyłką do interesów. Potrafiła sprzedać zrabowane dobra, zażądać pieniędzy za ochronę czy wymusić okup. Flota Cheng I Sao, będąc bardzo zdyscyplinowaną organizacją napadała nie tylko na pojedyncze statki i konwoje, ale i na całe osady, biorąc jeńców i niewolników. Kierowała się ona jedna naczelna zasadą: corocznego powiększania zysków. W krótkim czasie zbudowała wielkie imperium finansowe, świetnie zarządzane dzięki prowadzeniu ksiąg rachunkowych, co w ówczesnych czasach było zupełnym novum.
Głównym jednak zajęciem pirackiej floty były rabunki i najazdy. Morscy rabusie napadali niemal na każdy możliwy statek i osadę w swojej strefie wpływów. Mimo paru ofensyw tak armii, jak i floty cesarskiej, piratom I Sao zawsze udało się wymknąć obławie lub zniszczyć siły Cesarstwa Chin. Dość powiedzieć, że do końca 1808 roku flota cesarska straciła 63 okręty. Piraci Floty Czerwonej Bandery, słynęli z morderczych zapędów, liczne są relacje i przekazy o mordowaniu przez nich mieszkańców przybrzeżnych miejscowości i załóg statków. Flota ta w szybkim tempie zdominowała całe południowe wybrzeże Chin, posiadając w swych szeregach niemal 1500 jednostek pływających, kilka razy więcej niż cała marynarka Chin.
Jednak dobra passa królowej piratów nie trwała długo. Na początku 1810 roku doszło do niesnasek między poszczególnymi dowódcami eskadr jej floty. Na dodatek flota Cesarska przystąpiła do zdecydowanych działań skierowanych przeciwko pladze piractwa, przynoszącej ogromne straty gospodarce Chin. W wyniku tych dwóch okoliczności Cheng I Sao straciła ponad 8 tysięcy zaprawionych w bojach piratów, a znaczna część jej floty podzieliła się na kilka obozów. Mimo to nie zrezygnowała ona z dalszych rabunków i napadów. Ostatecznie zaniepokojeni cesarscy urzędnicy zwrócili się o pomoc do Brytyjczyków i Portugalczyków w zwalczeniu plagi piractwa. Rząd zaproponował także amnestie dla rozbójników, którzy zerwaliby ze swoim krwawym rzemiosłem. Ostatecznie 20 kwietnia 1810 roku, po dwóch dniach negocjacji, przyznano amnestię jej oraz całej flocie, liczącej w tym momencie 17 4oo piratów. Królowa piratów umarła w wieku 69 lat, prowadząc dom gry w swoim rodzinnym Kantonie. Cheng I Sao, była władczynią jednego z największych pirackich imperiów w historii. Przez niemal trzy lata dowodziła gigantyczną flotą, rządzoną przez nią krwawą i bezwzględną ręką. Flota, której lękało się wielkie, choć po prawdzie dogasające imperium. Nigdy, wcześniej i nigdy później, nie pojawiła się już kobieta, która była w stanie podporządkować sobie tak wielka masę żądnych krwi mężczyzn.
Bibliografia:
- Klein S., Najgroźniejsi piraci w historii, Warszawa 2007
http://www.glogster.com/noelle99/cheng-i-sao-ching-shih-/g-6lp1vgv4andchekd97ct5a0
http://www.thepirateking.com/bios/sao_cheng_i.htm
Artykuł ukazał się również na łamach:
