Mozart swój słynny koncert na klarnet wraz z orkiestrą stworzył dla swojego przyjaciela Antoniego Stadlera, jednego z najlepszych wirtuozów tego instrumentu swoich czasów.
AUTOR: Wolfgang Amadeusz Mozart
Johann Chryzostom Wolfgang Amadeus Mozart (27.01.1756, Salzburg – 5.12.1791, Wiedeń). Pochodził z zamożnej, austriackiej rodziny mieszczańskiej, i urodził się jako siódme dziecko Leopolda i Anny Marii. Już w wieku 4 lat grywał krótkie utwory na klawesynie. Rok później zaczął komponować swoje pierwsze dzieła (Menuet i Trio KV 1). W młodości często podróżował z ojcem. Wyprawy te odbywane po całej Europie przyniosły młodemu Mozartowi wielką sławę. Grał w Wersalu dla Ludwika XV, w pałacu Buckingham dla Jerzego III, w wielu niemieckich i austriackich miastach, w tym na dworze cesarskim we Wiedniu. W latach 1769-1773 młody kompozytor trzykrotnie odwiedził Włochy, bowiem ówcześnie uważano, że najważniejszą sprawą dla każdego kompozytora jest opanowanie włoskiego stylu operowego. Włoski okres w życiu muzyka to pasmo wielkich sukcesów. Przebywał w Mediolanie i w Neapolu. Zyskał tam uznanie i sławę, m.in u papieża, który nadał mu tytuł Kawalera Orderu Złotej Ostrogi (wcześniej podobne wyróżnienie trafiło tylko w ręce Glucka). W Mediolanie Mozart napisał operę: Mitrydates, król Pontu, która odniosła wielki sukces, podobnie jak druga włoska opera Austriaka Lucio Silla. W 1773 roku wyruszył wraz ojcem do Wiednia. W kolejnych latach Mozart sporo koncertował i podróżował po Europie. 4 sierpnia w 1782 r. Wolfgang ożenił się z Konstancją Weber (1762–1842), byłą śpiewaczką operową, z którą miał sześcioro dzieci. Ostatnie lata życia spędził we Wiedniu.
UTWÓR: Koncert klarnetowy A-dur (KV 622)
Koncert klarnetowy A-dur KV 622 został stworzony we Wiedniu w październiku 1791 roku, na dwa miesiące przed śmiercią kompozytora i stał się jego ostatnim dziełem instrumentalnym. Prapremiera odbyła się w Pradze 16 października 1791. Koncert nie jest jedynym z utworów stworzonych specjalnie dla Antona Stadlera (1753-1812), którego Mozart nazywał Nàtchinbinitschibi. Do innych należą: Trio „Kegelstatt” KV 498 oraz Kwintet A-dur KV 581.
Prace nad utworem trwały dłuższy czas i kompozytor wykorzystał w ich czasie wcześniejsze pomysły, dopasowując tonację i instrumentację. Utwór uznawany jest z przykład najpóźniejszego, a zarazem najdojrzalszego stylu Mozarta. Specjaliści dostrzegają w nim zetknięcie pogody ducha (obie skrajne części – Allegro) z nieeksponowanym smutkiem i pewną dozą zadumy, zatopionej w mądrości, będącej wynikiem wieku (część środkowa – Adagio).
Copyright ©http://empiresilesia.pl
