Cornelius von Max był malarzem, kolekcjonerem, spirytystą oraz profesorem historii sztuki. Jego konikiem malarskim były małpki, które utrzymywał w swoich willach, a następnie malował z fotorealistyczną precyzją.
Gabriel Cornelius Ritter von Max urodził się 23 sierpnia 1840 w Pradze. Jego rodzicami byli rzeźbiarz Joseph Max i Anna z domu Schumann. Już od najmłodszych lat otrzymywał wykształcenie artystyczne. W wieku 15 lat rozpoczął trzyletni kurs na Akademii Sztuk Pięknych w Pradze, gdzie został uczniem Eduarda von Engertha (1818-1897), dzięki któremu w 1857 został przyjęty do Akademii Wiedeńskiej. W latach 1863-1867 studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, gdzie poznał wielu artystów. 24 maja 1873 roku Max poślubił Emmę Kitzing (1840-1929) z Monachium, którą poznał w 1864 roku i która urodziła mu córkę Ludmiłę (1874-1961) oraz dwóch synów, późniejszych malarzy Corneliusa Georga (1875-1924) i Columba Josefa (1877-1970).
W 1878 roku Max został mianowany profesorem malarstwa historycznego w Akademii Monachijskiej, jednak zrezygnował z tego stanowiska w 1883 roku, ponieważ pochłaniało ono zbyt wiele jego czasu. Wolał poświęcić się badaniom naukowym. W 1884 roku dołączył do Loży Germania Towarzystwa Teozoficznego. W 1890 roku rozwiódł się ze swoją pierwszą żoną.
Max do lat 90. XIX był uznanym malarzem, ale później publiczność pochłonęły nowe prądy w sztuce. On traktował sztukę zarobkowo, gdyż jego prawdziwą pasją było kolekcjonowanie. Kolekcja naukowa Gabriela von Maxa obejmowała ponad 60 000 obiektów, które zbierał od młodości, w tym jedną z największych kolekcji czaszek swoich czasów. Była ona podzielona na obszary prehistorii i wczesnej historii, antropologii, zoologii i etnografii. W 1893 roku Max poślubił w Monachium swoją długoletnią kochankę Ernestine Harlander (1863-1938).
W jego twórczości dominowały wczesnonowożytne tematy rodzajowe i historyczne, a także alegoryczno-mistyczne rozwiązania obrazowe i motywy spirytualistyczno-religijne, ponieważ pod wpływem swoich przyjaciół szczególnie interesował się somnambulizmem i hipnotyzmem. Za życia był wziętym malarze, ale po jego śmierci niemal całkowicie o nim zapomniano.
Gabriel von Max zmarł w Monachium 24 listopada 1915 roku w wieku 75 lat.
Oprócz malarstwa oraz kolekcjonerstwa, Cornelius von Max interesował się również antropologią małp. Od 1869 do około 1873 roku w domku ogrodowym przy Schwanthalerstraße w Monachium trzymał małą grupę małp liczącą do 14 zwierząt. Zwierzętami, które nie przetrzymały zimnego klimatu stolicy Bawarii opiekowała się matka Corneliusa Maxena oraz jego siostra Caroline. Po ślubie swojej siostry Cornelius zrezygnował z trzymania menażerii i od tego czasu utrzymywał od jednego do dwóch zwierząt, które często bawiły się z jego dziećmi.
Małpki stały się stałym elementem w twórczości von Maxa. Ukazuje on je w różnych, nieraz komicznych sytuacjach. Prezentowany obraz von Maxa ma wymiary 84,5 x 107,5 cm i został namalowany techniką farb olejnych na płótnie. Obraz znajduje się w Neue Pinakothek München i został zakupiony na aukcji w 1889 roku.
Inne dzieła
