O Mio Babbino Caro pochodząca z jednoaktowej opery Gianni Schicchi autorstwa Giacomo Puccini to jedna z najsłynniejszych arii w historii muzyki. Mimo, że sama w sobie jest prosta i ma nieskomplikowaną formułę, zachwyca kolejne pokolenia.
AUTOR
Giacomo Antonio Domenico Michele Secondo Maria Puccini
Urodził się we włoskiej Toskanii w mieście Luka 22 grudnia 1858 roku. Pochodził z muzykalnej rodziny (ojciec – Michele – był dyrygentem orkiestry miejskiej oraz kompozytorem muzyki religijnej, dziadek, pradziadek i prapradziadek również zajmowali się muzyką). Po śmierci ojca, w wieku 5 lat, oddany został na wychowanie u wuja. Do 1883 roku studiował w konserwatorium w Mediolanie. Następnie zafascynowany operami, zaczął sam komponować. Dopiero jednak jego trzecie dzieło Manon Lescaut, której premiera odbyła się w 1893 roku w Turynie, przyniosła mu sukces. Światową sławę zawdzięcza operom: Cyganeria (La Bohème), Madame Butterfly, Tosca i nigdy nieukończonej Turandot.
UTWÓR
O Mio Babbino Caro
| Oh mój drogi papa Jestem zrozpaczona, jestem udręczona! |
O mio babbino caro pochodzi z jednoaktowej opery Gianni Schicchi (która sama należy do tzw. Tryptyku – 3 jednoaktówek Pucciniego). Swoja premierę miała w 1918 roku w nowojorskiej Metropolitan Opera.
| Fabuła Gianni Schicchi |
Miejsce akcji: Florencja 1299 rok Umiera florencki bogacz Buoso Donato. W jego domu pojawia się rodzina, która w głębokim żalu opłakuje jego śmierć. Ta rozpacz urywa się, gdy tylko dowiadują się, iż cały swój ogromny majątek przepisał na klasztor. Simone, kuzyn Buosa wyjaśnia, że jeśli testament jest już u notariusza, nie będzie można nic zrobić, gdyby jednak był jeszcze w domu to można odwrócić niekorzystną decyzję Buosa. Cała rodzina rozpoczyna poszukiwania testamentu. Znajduje go Rinuccio. Wpada na pomysł, aby wezwać na pomoc znanego spryciarza Gianniego Schicchiego, z którego córką jest zaręczony. Po krótkiej chwili pojawia się Gianni wraz ze swoją córką. Zita otwarcie okazuje swoje niezadowolenie co do planów małżeńskich swojego siostrzeńca Rinuccia. Gdy urażony Schicchi chce odejść jego córka Lauretta namawia go, aby tego nie robił. Scchicchi wpada na pomysł. Skoro krewni Buosa nie będą wiedzieć o jego śmierci to można sporządzić nowy testament, lecz za takie oszustwo grozi surowa kara. W międzyczasie pojawia się lekarz, Mistrz Spinelloccio, który nie zostaje wpuszczony do środka. Schicchi, naśladując głos Buosa, informuje lekarza przez uchylone drzwi, że czuje się dobrze i jedyne czego pragnie to spać. Następuje najbardziej przez wszystkich oczekiwana chwila czyli pisanie nowego testamentu. Każdy z rodziny stara się pozyskać względy Schicchi i szepce mu co chciałby dla siebie. Kiedy w obecności notariusza i świadków następuje zapisywanie testamentu Schicchi zapisuje wszystko….Gianniemu Schicchi czyli sobie samemu. Krewni nie mogą protestować, gdyż gdyby misterny plan wyszedłby na jaw wszyscy ponieśliby surową karę. Po wyjściu notariusza i świadków rodzina Buosa rzuca się na Gianniego jednak jest on już panem na swojej własności i wypędza wszystkich. Na końcu zwraca się do publiczności z prośbą o wyrozumiałość, ponieważ chce te pieniądze przeznaczyć dla młodej pary – Rinuccia i swojej córki. |
O mio babbino caro było interpretowane na wszelakie sposoby, a śpiewane było przez Laurettę, córkę głównego bogatera. W głosie Marii Callas da się wyczuć zniecierpliwienie i pośpiech, Elisabeth Schwarzkopf skupiła się na intymności, śpiewająca sopranem spinto (Puccini uwielbiał ten typ głosu kobiecego; jest on niezwykle rzadki, ale pozwala na dramatyczne i liryczne interpretacje) Maria de Montserrat Viviana Concepción Caballé i Folch „La Superba”, która nadała O mio babbino caro chyba najsłynniejszą interpretację.
Copyright ©http://empiresilesia.pl
